اشعار

دلِ سـوزان بُـوَد امـروز گـواه من و تـو           کز ازل دشت بلا، چشم به راه من و تو

من به تو دوخته ام دیده، تو بر من، از نی           یک جهـان راز نهـفـته به نگاه من و تو

اُسـرا بـا من و رأس شـهـدا با تو به نـی           چـشم تـاریـخ نـدیده است سـپاه من و تو

روی تو، مـاهِ من و مـاهِ تـو، عـبّاس، امّا           ابرِخون ساختـه پنهان، رخ ماه من و تو

آیه خـواندن زتو، تـفـسـیـر ز من تا دانند           که به جز گفتن حقّ نیست، گناه من و تو

هر دو نـستـوه چو کـوهـیـم بـرِ سیـل امّا           عـشق، دلگرم شد از سردی آه من و تو

مدّعی خواست که از بیخ کَنـَد ریـشۀ ما            بی خبر زآن که غروب است، پگاه من و تو

آتــشـفــشـان زخــم مـنـم، داغ دیــده ام           خـاکستــرم، بهـار به آتــش کشیده ام

چشم بلا کشیدۀ من خون جگرشده است            از بــاغ ســرخ آیـنـه هـا آه چـیـده ام

قـقـنــوسهای عاطفه را در فــراق تــو           از شـعـلــه شعله های دلم آفــریده ام

از لحظه ای که رفتی و دیگر ندیدمت           من کشتــۀ وداع تو هستم، شهیـده ام

گودال زخم جان به لبـم کرد روی تل           بیتابم از فراز و نــشــیبی که دیده ام

لبـریز بــوســه های لب خـــارها شدم           دنبال اسب نـیــــزه پــیـــاده دویده ام

درجست وجوی عطر تنت ماه میشوی؟           شبها که من نسیم بــیــابان وزیـده ام

"بزمی به پا کـنید خـوارج رسیـده اند"           از این قبیل زخـــم زبان ها شنیده ام

کوهـم که ایـسـتـاده ام و خـم نـمی شوم           شمشیر زخم خورده ولی آب دیده ام

با آرزوی صبـح نـگـاهـت بهـشت من           هرچه مصیبت است به جانم خریده ام